| Obrz膮dek pogrzebowy | Ca艂o艣膰 zachowa艅 ludzkich zwi膮zanych z pochowaniem zmar艂ego i wierzeniami zwi膮zanymi z 偶yciem pozagrobowym nazywamy obrz膮dkiem pogrzebowym. |
| Oksywska kultura | OKSYWSKA KULTURA, dawniej burgundzka kultura lub oksywska grupa kultury grob贸w jamowych, archeol. kultura m艂odszego okresu przedrzym. (II w. p.n.e.–pocz. n.e.) powsta艂a na Pomorzu Gda艅skim na pod艂o偶u kultury wejherowsko-krotoszy艅skiej pod wp艂ywem kultury jastorfskiej i latenizacji; swoim zasi臋giem obj臋艂a tak偶e 艣rodk. Pomorze i ziemi臋 che艂mi艅sk膮; nazwa od cmentarzyska w Oksywiu, dzielnicy Gdyni; cia艂opalny obrz膮dek pogrzebowy — groby jamowe i stosunkowo liczne popielnicowe, w艣r贸d wyposa偶enia du偶e ilo艣ci uzbrojenia (jednosieczne miecze), tak偶e ozdoby, narz臋dzia, importy celt. i rzym. (naczynia br膮zowe); osady otwarte — naziemne budowle s艂upowe i p贸艂ziemianki; 艣cis艂e powi膮zania z kultur膮 przeworsk膮; ludno艣膰 kultury oksywskiej mo偶na wi膮za膰 z najwcze艣niejszymi fazami osadnictwa germ. w pn. Polsce.
Komentarze: Nowa encyklopedia powszechna PWN © Wydawnictwo Naukowe PWN SA |
| OPPIDUM | OPPIDUM [艂ac.], termin [‘miejsce obwarowane, miasto’] u偶ywany przez Juliusza Cezara na okre艣lenie ufortyfikowanych osiedli galijskich, wsp贸艂cze艣nie nazwa stosowana na okre艣lenie osad celt. od Brytanii po Wielk膮 Niz. W臋giersk膮; o. charakteryzuje si臋 po艂o偶eniem w miejscach z natury obronnych, swoistym typem fortyfikacji (murus gallicus), znaczn膮 powierzchni膮 — do kilkuset hektar贸w, zabudow膮 skupion膮 w wydzielonych kwarta艂ach, obecno艣ci膮 warsztat贸w rzemie艣lniczych (w tym mennic); o. pe艂ni艂y funkcj臋 plemiennych centr贸w adm., polit., rel. i handl., co pozwala je uzna膰 za o艣r. o charakterze miejskim; pierwsze o. powsta艂y w po艂. II w. p.n.e., ich schy艂ek datuje si臋 na 2 po艂. I w. p.n.e., w Brytanii istnia艂y do po艂. I w. n.e.
Komentarze: Nowa encyklopedia powszechna PWN © Wydawnictwo Naukowe PWN SA |
| Ostrogoci | OSTROGOCI, lud germ., wsch. od艂am Got贸w; w III w. osiedlili si臋 nad M. Czarnym (ob. pd. Ukraina); 375 podbici przez Hun贸w, po ich kl臋sce (453) osiedli na terenie Panonii jako sprzymierze艅cy cesarstwa bizant.; 488 pod wodz膮 Teodoryka Wielkiego wkroczyli do Italii i po obaleniu (493) Odoakra, za艂o偶yli pa艅stwo, zniszczone przez Bizancjum w d艂ugotrwa艂ych (535–552) wojnach; wi臋kszo艣膰 Ostrogot贸w wygin臋艂a lub rozproszy艂a si臋, drobna ich cz臋艣膰 pozosta艂a na Krymie (do XVI w.).
Komentarze: Nowa encyklopedia powszechna PWN © Wydawnictwo Naukowe PWN SA |
S艂owniczek 
